Bezinning in het klooster

Blog

Naar het klooster

Begin van de zomer besloot ik op korte termijn om me een paar dagen terug te trekken in een klooster. Het ging even niet zo lekker met me, in mijn familie speelde een aantal kwesties waar ik moeite mee had en waarin ik merkte dat ik niet goed wist hoe ik daarmee om wilde gaan. Ik werd er zeer onrustig en verdrietig van, en de onzekerheid liet me bij tijd en wijlen veel piekeren. Ik besloot dat ik dit niet langer kon wegdrukken, en dat mijn lichaam me vertelde dat ik er nu echt mee aan de bak moest. Negatieve gevoelens kun je een tijdje negeren of wegstoppen, maar uiteindelijk werkt het als een boemerang: het komt keihard terug. En als je dan niet klaarstaat om het op te vangen, dan loop je kans dat je erdoor wordt geveld.

Gevoelens onder ogen zien

Ik had wel in de gaten welke thema’s hier bij mezelf in speelden. Deze hadden met name te maken met mijn eigen gevoel van basisveiligheid en vertrouwen. In de chakraleer is dit het eerste chakra dat hierin een rol speelt: je wortelchakra. Deze gaat over bestaansrecht, je eigen plekje hebben. stabiliteit, veiligheid, huisje boompje beestje. Ik besloot er nu maar eens goed voor te gaan zitten, en alles wat met de kwesties te maken had te ondergaan, zonder me schrap te zetten. Uit ervaring weet ik dat dit de enige en noodzakelijke manier is om uiteindelijk de situatie te accepteren en zaken te verwerken.

Stilte en bezinning

Op internet zocht ik naar kloosters om een paar dagen te verblijven. Zo kwam ik uit bij het Sint Liobakooster in Egmond. Maar er zijn talloze andere plekken waar je ook kunt verblijven. Mijn doel was simpel: de gevoelens die ik in me merkte onder ogen zien, erin te duiken. Dit wilde ik doen door me onder te dompelen in de sfeer van stilte en bezinning in het klooster, waar ik mijn telefoon zou uitzetten, mijn wandelschoenen mee zou nemen en de tijd vooral zou besteden aan mediteren, schrijven en lezen.

Last van m’n schouders

Ik vond het ergens ook wel spannend, ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder vier dagen compleet afgesloten van de wereld in mijn eentje heb vertoefd, en wist ook niet zo goed wat ik kon verwachten in de diensten. Maar de spanningen waren nergens voor nodig. Eenmaal aangekomen werd ik door een zuster naar de gastenverblijven geleid, waar we eerst over het prachtige kloosterterrein liepen, wat eruit ziet als een sprookjesplek, compleet met oude bakstenen muren, begroeid met klimplanten, vijvers vol lelies en speelse torentjes en glas in lood ramen overal. Zodra ik de laan naar het klooster toe opreed, voelde ik de sterke, kalme energie. Het voelde alsof er toen al een last van mijn schouders gleed.

Tot rust komen

Het was rustig in de gastenverblijven, dus was ik in de positie om zelf een kamer uit te kiezen. Ik koos een kamer die uitkeek over de velden achter het klooster, met een groot raam waar de avondzon ’s avonds in scheen. Voor het raam stond een bureau, waar ik heel wat uren schrijven en lezend heb doorgebracht. Het was een heerlijke, stille plek. De eerste twee nachten heb ik zeer diep geslapen, heerlijk. Het was natuurlijk een heerlijke zomer, dus het weer nodigde ook uit om vooral buiten in de mooie, rustige tuin te vertoeven.

Social detox

Het is opmerkelijk hoeveel tijd je ineens hebt wanneer er zoveel prikkels wegvallen. Ondanks dat er maar liefst 4 of 5 diensten per dag waren, had ik voor mijn gevoel zeeën van tijd om te lezen, schrijven en mediteren. Vrijwel direct genoot ik van de prikkelarme omgeving, de telefoon bleef in de tas en er was geen noodzaak om er nog iets mee te doen, wat ik iedereen kan aanraden. Een social detox noemen ze het ook wel.

Schrijven, mediteren, lezen

Ik had nog een paar uur voor de volgende dienst zou starten, de eerste die ik zou bijwonen. Ik heb die schrijvend doorgebracht, en verwerkte daarin al mijn indrukken en de ‘losse eindjes’ die ik nog bij me had van de reis en dagen ervoor. Daarna besloot ik de daad bij het woord te voegen en even op het gras te mediteren. Nu klinkt dat alsof ik dat gewend ben, maar dat is absoluut niet zo. Ik was me behoorlijk bewust van mezelf, en kwam dus ook bepaald niet tot rust. Er waren enkele andere gasten, en gedachtes als ‘wat zullen ze wel niet denken’ schoten door me heen. Maar ik herinnerde mezelf eraan dat het alleen al opmerken van die gedachtes, zonder er verder iets mee te doen al genoeg was. Missie geslaagd.

Als niet-religieuze in het klooster

De diensten bijwonen waren bijna de hoogtepuntjes van de dag. Hoe gek het ook klinkt, want ik ben niet religieus, en kan me vaak helemaal niet vinden in de teksten uit de psalmen die toch soms behoorlijke dogma’s en hel en verdoemenis prediken. Desondanks voelde ik direct dat de energie hier zeer positief en sterk geladen is. Er hangt een sfeer van troost, warmte, rust. Maar ook van creativiteit, scheppingskracht, verbondenheid. De zusters in dit klooster bleken inderdaad een beetje eigengereid en een zeer creatieve inslag te hebben. Zo werd er in de diensten een gong geslagen, droegen ze zelfgemaakte vrolijke habijten en speelden ze harp en citer ter ondersteuning van het zingen. Dat gaf soms kippenvel bij mij, de ingetogenheid, het intieme karakter, de stem van één van de nonnen die mij raakte.

Afpellen van laagjes

Tijdens de diensten waren er momenten van stilte, die ik gebruikte om te mediteren. Die momenten van meditatie, in bijzijn van anderen, waren vaak al snel heel diep, waarin ik me heerlijk voelde. Dat bevestigde voor mij ook de kracht van samen zijn, het gevoel van verbinding, die tijdens die momenten van stilte en meditatie echt heel erg voelbaar waren. Wat daarnaast echt een enorme waardevolle ervaring was, was het feit dat de meditaties steeds een laagje van mezelf leken af te pellen. Omdat ik eigenlijk niks meemaakte, en dus geen vol hoofd had van allerlei prikkels, mensen, gebeurtenissen, of andere plekken, werd het steeds opgeruimder in mijn hoofd en lijf. Waar de eerste meditaties nog een stroom van gedachtes over de dagen en uren ervoor met zich meebrachten, verdampte deze gedachtes op een gegeven moment.

Tot je kern komen

En vanaf toen leek de mentale rommel opgeruimd, waardoor er – eindelijk- tijd kwam om dieper naar binnen te gaan. elke dag voelde ik me daarin kwetsbaarder, meer puur. Alsof mijn huid dunner werd, alsof filters wegvielen en ik sneller contact maakte met mijn eigen wezen, mijn kern. Ik kwam bij emoties, maar ging ook verder dan dat. Ik voelde dat ik die emoties niet was, maar dat ze slechts in mij waren, om vervolgens ook op te lossen en weg te ebben. Dat bracht een enorme rust mee. Ik kan oprecht zeggen dat ik me nog nooit in mijn leven zo rustig, zo innerlijk rustig en kalm heb gevoeld. Ik voelde me helemaal senang, een ontzettend fijne ervaring.

Veelheid aan prikkels

De momenten dat ik het terrein af liep om even te wandelen, werd ik bijna overspoeld door de heftigheid van de wereld om me heen. Het geraas van auto’s, de geluiden, geuren, mensen, bewegingen. Alle informatie kwam 100x harder binnen dan anders, en putte me veel sneller uit. Ik merkte dat ik uit noodzaak een soort scherm optrok, om niet alles binnen te laten komen. dat is dus blijkbaar wat ik, en wij allemaal, in het normale dagelijks leven altijd doen. Het leven met zo’n filter is noodzakelijk, maar stompt ons ook af, het is niet natuurlijk. Ik durf wel te zeggen dat ik nu uit ervaring weet dat het westerse leven dat wij leven, met alle informatiestromen en alle drukte écht ongezond is voor ons. We zijn hier niet voor gemaakt.

Reminder voor onze leefstijl

In die paar dagen in het klooster heb ik ervaren hoe het anders kan, en ik kan het iedereen aanbevelen. Het is een behoorlijke wake up call en goeie reminder om hierin voor jezelf steeds die juiste balans te vinden en houden. Dat is een uitdaging, maar wel een die we moéten nemen, omdat we anders opbranden. De natuur in, stilte opzoeken, mediteren, tijd om op te laden, beeldschermgebruik aanpassen, goed slapen, geen alcohol of andere troep. Elke dag even sporten. Het zijn dingen die ik toen heb gedaan, en die per direct een zeer heilzaam effect op me hadden. Dit is zeker niet de laatste keer dat ik dit doe, mijn wens is om elk jaar een ander klooster te bezoeken.